De laatstejaars maakten een heerlijke trip naar Brussel. Het eerste gedeelte van de namiddag brachten we een bezoek aan het Natuurhistorisch Museum. Een museum met een oud gedeelte (naar de mening van de auteur het mooiste) en een spiksplinternieuwe aanbouw. Het oude gedeelte is wondermooi; een hall van kronkelend ijzer en draaikolkende trapjes. Een ruimte midden tussen een Art Nouveau gebouw en een hangar waar het binnenvallend licht de stofdeeltjes doet opzwiepen tot een caroussel van vrolijkheid. In dat stoffige gebouw staan geraamtes en skeletten van dieren uit prehistorische tijden. Met een gevoel van onbehagen bekeken we de overblijfselen van de dinosauriërs, tot plots in het diffuse licht in glazen kooien de Igvanodons van Bernisart opdoemden. De immense skeletten van enkele plantvretende gevaartes, gevonden op de grens België-Frankrijk.
In het nieuwe gedeelte bekeken we de maquettes van de verschillende biotopen met hun onderscheiden diersoorten, een griezelig vivarium van levende spinnen en een schitterende tentoonstelling van oogverblindende vlinders en insecten met azuurblauwe pantsers.
Vervolgens bezochten we de tentoonstellingsruimte van de Passage 44 om naar de Schatten van de Armada te kijken. De opgedoken resten van de Spaanse vloot, gekelderd ten tijde van het machtige Spaanse imperium. In een lange lichtblauwe gang van schemerdonker werden we via de gids tot op de zeebodem gevoerd of tot aan het einde van de gang waar de schat in alle pracht en praal lag te flonkeren (voor zover hij dat nog kon). Een tentoonstelling die bij de meesten in de smaak viel.
Dan kregen we een uurtje tijd om onze magen met allerlei Brussels lekkers te vullen om dan in het auditorium van de Passage 44 te kijken naar hetgeen waarvoor we eigenlijk gekomen waren: het heerlijke Franse toneelstuk "Cyrano de Bergerac". Het verhaal van een soldaat uit de 18de eeuw met een veel te lange neus die alle kwaliteiten van een superman heeft, maar die zijn liefde omwille van zijn neus niet kan en durft te uiten. Daarvoor laat hij een knappe jongeling met zijn geliefde trouwen terwijl hij het poëtisch brein achter de schermen speelt. Een adembenemend stuk vol bravoure dat - alhoewel het in het Frans is (!) - geen moment verveelt. Rond twaalf uur arriveerden we weer in het Montfortcollege. Met dank aan meneer Aertbeliën voor deze mooie dag!"
