30 april 2005 was een memorabele dag. Een confrontatie met de tijd. En een grabbel in het collectief verleden. Ik heb me plots gerealiseerd dat je verleden altijd naast je blijft wandelen. Dat je het soms niet meer ziet, en er veel van vergeet, maar dat het toch een belangrijk stuk van jezelf blijft. Ik heb nooit eerder beseft hoe belangrijk die zes (of ongeveer zes) jaren in Rotselaar geweest zijn. Of heb ik het tot nu toe niet willen weten?
Ik vond het fijn dat bijna iedereen van onze klas er was. Het is grappig om te zien dat mensen niet veranderen; uiterlijk wel een beetje, maar in wezen helemaal niks. Uiteraard wordt op dat soort bijeenkomsten vooral over het verleden gepraat. Het gaat om een opfrissing van ons collectief geheugen. Dankzij Joost was die opfrissing geen halve maatregel. Volgens mij geeft het feit dat er weinig over het recentere verleden gepraat wordt ook aan dat we toch allemaal een beetje gevangen zitten in de mallemolen van de dagelijkse routine. En daar is vermoedelijk niks mis mee. Zo gaat dat nu eenmaal.
De reünie heeft me geleerd dat de klok wel degelijk tikt en dat het leven snel vooruit gaat. Het was een confrontatie met de tijd. Een grabbel in een belangrijk stuk van ons leven. En ergens ook terug thuiskomen in iets wat al lang niet meer bestaat en blijkbaar ook nooit weg geweest is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten