London 1986 : vrijdag 9 mei

Hoewel niet iedereen echt uitgeslapen was, kon niemand ontkennen dat Kensington Palace de moeite waard was. Mode uit de goeie oude tijd, meubilair waar het goud en het ivoor van afdroop, vriendelijke zaalwachters; alleen spijtig dat prinses Margareth ons niet persoonlijk is komen verwelkomen.
Met de bus doorkruisten we dan het drukke Londense winkelcentrum van Oxford Street en omgeving. De volgende halte was het British Museum. Overdonderd door het fries van het Parthenon, de steen van Rosetta en Egyptische en Assyrische kunstvoorwerpen besloten enkele echte toeristen Carnaby Street op te zoeken. Ondertussen verdwaalden anderen tussen Griekse vazen en in de immens grote bibliotheek. Weer anderen wilden zich ervan overtuigen welke nu de grootste platenzaak van Londen is: Virgin of HMV.
Kortom, de voormiddag vloog gewoon voorbij en gelukkig voor de hongerigen was er altijd wel een Wimpy in de buurt.
's Namiddags probeerden we de weg te vinden naar Cambridge. Dat lukte wonderwel en dus bezochten we daar dan maar enkele colleges en musea. We leerden ook dat punkers niet kunnen lezen en dus wel op het gras mogen lopen. Enkelen maakten alvast plannen om hier te komen studeren. We shall see.
Over het avondmaal moet toch gezegd dat er zelfs werd bijgevraagd! Na moeizame onderhandelingen lukte het om toch één bordje chips bij te krijgen. De chauffeur goot er dan nog een smakelijke saus moppen over, zodat de lachspieren eventuele honger wel deden vergeten.
Later gingen we in Soho op zoek naar een rustige pub om de laatste avond te vieren, maar alle pubs zaten vol zuipende Cup Final supporters. Bepaalde gelegenheden hadden nog wel plaats vrij maar die leken ons te intiem en te individueel. Daarna hebben de meesten op hun hotelkamer nog liggen genieten van een urendurend programma over videoclips, maar weinigen hebben het einde ervan gehaald.
Wordt vervolgd.

London 1986 : donderdag 8 mei

Naast raven waren er ook toeristen uit Rotselaar in de Tower te vinden. Prachtige harnassen en wapenuitrustingen waren getuigen van een ver verleden. De kroonjuwelen stonden onder toezicht van enkele levende bandopnemers die steeds hetzelfde deuntje herhaalden 'Please, keep moving'.
Buiten hadden we het geluk de aflossing van de wacht mee te maken. Het detail dat ons het langst zal bijblijven is waarschijnlijk de immense schoenmaat van de guards.
Net voor de middag bezochten we ook nog Saint Paul's Cathedral. De meesten bleven daar hangen in de Whispering Gallery of probeerden nog hoger te klimmen. Maar ook de crypte was de moeite waard. Opvallend was wel dat je bij elke attractie binnen de kerkmuren opnieuw moest betalen.
Een stevige lunch gaf ons de nodige krachten om 's namiddags de wandeling door Londen vol te houden. In recordtempo hebben we toen heel wat kilometers en bezienswaardigheden afgewerkt. Een greep uit het aanbod: Westminster Bridge, Houses of Parliament, Thames, Saint Margareth, Westminster Abbey, Downing Street en zo richting Trafalgar Square. Daar kregen we een klein uurtje (veel te weinig eigenlijk) om de National Gallery eens door te lopen. Naast grote Vlaamse meesters (Rubens, Van Dyck,...) konden de snelwandelaars onder ons ook nog een glimp opvangen van impressionisten zoals Monet en Van Gogh.
Op de terugweg met de bus liet de chauffeur ons merken wat zijn reisdoel was. Hij was nog nooit in Londen geweest en op vier dagen kon hij toch nooit heel Londen gezien hebben, dus moest heel Londen hém maar gezien of gehoord hebben. Voor Buckingham Palace zetten hij zijn brandweersirene op en even verder aan Hyde Park werd het een politie-alarm.
Na het avondmaal besloten we om onze vermoeide benen rust te geven in lekker luie bioscoopzetels. 'The jewel of the Nile' kon zelfs de Rambo fanaten even in bekoring brengen. En de muziek zorgde er wel voor dat niemand zachtjes kon wegsluimeren. Te voet door Kensington Park bereikten we opnieuw ons hotel, waar sommige vermoeide geesten al snel het dromenrijk betraden.
Wordt vervolgd.

London 1986 : woensdag 7 mei

Omdat havenarbeiders graag staken (en zij blijkbaar niet alleen), was onze afvaart op woensdag 7 mei tot het middaguur verschoven. Om onze tijd niet nutteloos te doden, verdeelden we alvast de kamers.
Om kwart voor tien stipt draaide de chauffeur zijn contactsleuteltje om en al onmiddellijk weergalmde de wereldhit van ons enig vrouwelijke gezelschap, Sandra Kim. 'J'aime la vie' was inderdaad unaniem verkozen tot reishit en Sandra Kim tot reismascotte, als enig aanknopingspunt met het vaderland. Tot Zeebrugge was onze reishit om het uur een feilloos tijdsein. In Zeebrugge sloeg een bus vol ritmische Hollanders groen uit van jaloezie en in stilte erkenden ze ons meesterschap.
Op de boot kregen we al een voorsmaakje van de Engelse keuken. Gelukkig was de zee ons goed gezind; anders hadden sommigen het zeker niet lang uitgehouden. De alles bijeen rustige overtocht werd door iedereen op zijn eigen manier beleefd: er was het kaartkwartet, op het dek lagen de zonnekloppers en aan de reling hingen de horizonstaarders. Verder was er nog een groepje dat onze muzikale hoogstandjes ten toon spreidde.
Zodra we de vreemde bodem onder onze schoenzolen voelden, lieten we natuurlijk horen dat we van het leven houden. Uitgelaten bolden we zo naar Canterbury. Daar werd de kathedraal aan onze toeristische blikken onderworpen. Het hotel in Londen werd telefonisch van onze verlate komst op de hoogte gebracht.
Onderweg naar Londen werden we nog opgehouden door een meute honden, vergezeld van enkele agenten, maar ze hebben onze drugs niet gevonden.
Uiteindelijk bereikten we uitgehongerd ons hotel in het westen van Londen. De eerste indrukken van de hal en de kamers waren bevredigend (kamer met badkamer en TV), alleen spijtig dat de verbinding tussen beide zo smal was. Het Pakistaanse personeel sprak niet al te best Engels en misschien begrepen ze de Engelse kookboeken ook niet zo goed. Daarom verder geen commentaar op het eten.
Na een verkwikkend bad en een film van Clint Eastwood op TV kropen de meesten -moe- in hun bed.
Wordt vervolgd!

Het verslag van de Londenreis werd voor R.E. geschreven door Joost D.

Je me souviens …

Voor de oud-leerlingen die nu al last hebben van Alzheimer: de lectuur van onderstaande vragen zal uw geheugen opfrissen:
Wie herinnert zich…

• de meewarige blik van E.P. Schreurs als hij ’s avonds achter de proosdij moest vaststellen dat er huiswerken werden doorgegeven of met water gegooid?
• het helse lawaai van de bladerzeefmachine tijdens de beruchte werkbeurt wanneer kwajongens er weer eens takken (of nog erger: stenen) in hadden gegooid?
• het uiteenspatten van de Challenger (en de speech van Ronald Reagan: to touch the face of God)?
• het Heizeldrama?
• de ongelooflijk accurate imitaties van Joris?
• de playback van Steven op Strange Little Girl van The Stanglers?
• het geroep van de pauw, ’s avonds tijdens de laatste studie?
• de drukte, de frenesie, het geroep in de eetzaal wanneer er op donderdagmiddag frieten op het menu stonden?
• het theaterstuk Strychnine met Koen Laenens in de rol van slechterik?
• de reis naar Parijs en ons bezoek van de Tour Montparnasse o.l.v. M. Aertbeliën?
• de KSA-activiteiten op woensdagnamiddag die begonnen en eindigden in een café?
• de bulderlach van Patrick die opsteeg vanuit zijn kamer bij de lectuur van De Witte?
• de skireisjes met M. Scheuremans en de song Relax van Frankie goes to Hollywood?
• het nachtelijke doorstuderen en de kartonnen bordjes die nodig waren om te verduisteren?
• de sigaretjes in de krocht?
• de geur van koffiebranderij Java?
• de bezinningen met pater Jos en Denise (en het geëxperimenteer met kaarsvet)?
• het gefraudeer met Latijnse woordenlijst Verba?
• de grammatica Latijn van Lenaerts die volgens E. P. Lemmens bij de redactie ervan te veel had gedronken?
• de uitdrukking “goe lese” van M. Aertbeliën wanneer de Franse taal weer eens werd verkracht?
• The China Syndrome?
• The Outsiders van F. F. Coppola?
• het filmforum rond Rosemary’s Baby?
• Sandra Kims J’aime la vie dat op de Londenreis tot in den treure werd herhaald?
• de glimlach van E. P. Lemmens bij zoveel mooie boeken met antieke naakten (die hij kreeg ter gelegenheid van zijn pensioen)?
• het kruisje van E.P. Bovens voor het slapengaan?
• de prachtige honderdjarige lindenboom?
• het verbod om zich “aan het toezicht te onttrekken” door achter de sparren langs de Aarschotse Steenweg te lopen?
• de lengte van de lijn die we van M. Theyskens moesten trekken onder het huiswerk Frans (met vulpen!)?
• de documentaire over de Millet-jassen van Paul Jambers op Panorama?
• het grote, rijzige standbeeld van O.L.V. in de grote hal, altijd in het halfduister gehuld?
• het onafscheidelijke duo broeders Gust en Albert (en hun Dikke Berta: de vaatwasmachine)?
• de cursorische lectuur van Wierook en Tranen en het woordje linzen dat we moesten kennen?
• het Pausbezoek in Leuven?
• de poster van partijleider Andropov die centraal boven het bord hing (met rouwband) en de grote ergernis van een aantal leraars die onze sympathie voor de Sovjet-Unie niet konden pruimen (en vooral de gelijkenis met E. P. Gelissen niet zagen)?
• de Fisher Price-uurtjes tijdens de lessen Technologische Opvoeding?
• de uitstap naar Aarschot voor West Side Story?
• de tekening van het schild van Achilles?
• de lectuur van De Bello Gallico?
• het enthousiasme waarmee M. Van Gossum de kaart van Manhattan op bord tekende?
• de lineaalacrobatiek van Mevr. Dubaere en de sensuele manier waarop ze “Guy Lyssens-Danneboom” uitsprak?
• de cursorische lectuur van Dood van een non?
• de bezinningen in Banneux en Sint-Martens-Lennik?
• de voorstelling Up with People?
• Our house in the middle of the street?
• Zeffirelli’s film Brother Sun and Sister Moon?
• En tenslotte: wie herinnert zich nog de waarschuwingen van pater-directeur voor de tragiek van het leven?

Stefan

Parijs 1985

Zo schreef ik het in 1985:

Het merendeel van de leerlingen van Vijfde en Zesde maakte van deze verlofperiode (O.H.Hemelvaart) gebruik om deel te nemen aan de tweejaarlijkse Parijsreis, georganiseerd door dhr. Aertbeliën. We hebben aan deze studie-uitstap de beste herinneringen overgehouden. Voor de eerste maal is de reis zo rijkelijk overgoten geweest met zon, en een wereldstad badend in het zonlicht is een genot voor het oog en een prachtstad als Parijs, toegedekt door de donkere nacht, is een parel van licht, een duizelingwekkend, tintelend en wondermooi sprookje...met uiteraard ook zijn minder mooie kanten.

Dit jaar ga ik in dezelfde periode voor de 20ste keer terug. Het beestje heeft me toen gebeten...en het is blijven zitten.

Joris