London 1986 : zaterdag 10 mei

Vroeg uit de veren en klaar om af te reizen. Brighton zou onze laatste uitstap worden. Dit kuststadje beweert de grootste jachthaven van Europa te bezitten en ook de langste pier. We hebben ons niet uitgesloofd om dat te controleren, maar we hebben wel wat centjes verloren in het lunapark op de Palace Pier. Brighton mag ook terecht fier zijn op het meest eigenaardige paleis van heel Engeland: The Royal Pavilion. Het gebouw in Indische stijl is binnenin opgesmukt met Chinese interieurs; hoogst merkwaardig.
Met een goedgevulde maag waren we bestand tegen de lange busreis naar Dover. Ofschoon de klok in de bus twee uur voorliep, bereikten we toch maar net op het nippertje de ferry, na een spurtje in de laatste kilometers.
Het enige wat opvallend positief was aan de terugreis op de ferry was het goeie Belgische eten. Voor de rest was het overigens een vrij kale, niet meteen gezellige veerboot. De voetballiefhebbers konden toch hun hartje ophalen voor het TV-scherm, waarop de Engelse Cup Final te zien was. Het speculeren over de hoeveelheden drank en andere luxe-artikelen uit de tax free shop was voor velen de interessantste bezigheid. Helemaal tegen het einde verzamelden we we, alsof het was afgesproken, rond een stel kaarters die aan het 'ezelen' waren. De straf voor de ezels bleek daardoor wat ongezellig te worden, maar ze zouden hun afgesproken taak later moeten nakomen.
Eenmaal op de E40 probeerde de burgemeester wat sfeer te kweken met een korte speech. Wat daaruit zeker mag aangehaald worden zijn de dankwoordjes aan de organisatoren en begeleiders : M. Wittebols, M. Van Gossum, M. Vos en pater Lemmens. Na de reishit viel de helft van het gezelschap in slaap, zodat nog eens bleek dat sfeer niet te kweken valt.
Donker was de nacht waarin de banden van de beruchte bus de laatste bocht inschuurden. Iedereen werd zalig (?) gewekt met de eindeloze dreunen van Sandra Kim. En toen... 'Tu es là' ...stopte de bus en met deze woorden vlogen de bezorgde moeders hun zonen in de armen.