Een leerling met een bijzondere taak: de belleman, of de beller. De man die het leven van zijn medemens ritmeert door op nauwkeurig bepaalde tijdstippen op de belknop te duwen. Ik herinner me er twee. Stipte kerels die vaak op hun horloge keken. Gek eigenlijk, dat niemand van het personeel die taak op zich nam. Maar men ging er allicht van uit dat die leerling toch altijd op school aanwezig was, en dus waren ingewikkelde taakverdelingen onder het personeel daardoor overbodig. We probeerden af en toe om de belleman af te leiden tegen het einde van de speeltijd ('recreatie' heette het toen), maar tevergeefs.
's Morgens op de slaapzalen werden we doorgaans gewekt door de radio. Als we de dag ervoor stout waren geweest was het met een bel. Ach, wat gerinkel meer of minder, wat maakt het ook uit? Het eerste wat me als student in Leuven opviel, was de totale afwezigheid van belsignalen. Dat was best wel even afkicken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten