De trapklas

Tussen de eetzaal in het hoofdgebouw en de kapel staat een blok met studiezalen en een slaapzaal. Maar de niveaus van de verdiepingen komen niet met mekaar overeen. Zo ligt de eetzaal zeker anderhalve meter lager dan het overeenkomstige niveau in dat recentere blok. Naast de verbindingsgang tussen beide gebouwen waren twee bizarre klaslokalen. Aan de ene kant lag een lang en smal lokaal. Ik herinner me dat ik er in het eerste jaar een tijdje lessen van Technologische Opvoeding (ik mag hopen dat de verlichte geest die dat vak ooit verzonnen heeft zijn gerechte straf niet heeft ontlopen) had. 's Avonds oefenden de eerstejaars er hun blokfluitles. Allemaal gezellig door mekaar. Het had wel iets! Aan de andere kant van de gang lag de trapklas. Een klein auditorium waar het publiek op een helling zat. Ik heb er een tijdje les gehad in het eerste jaar. Ik zat er naast de inmiddels wereldberoemde fotograaf Tim D. Voor de lessen Frans legde hij zijn schriften in dezelfde volgorde als de mijne op een stapeltje. Dat bracht geluk, volgens hem. Ik voel me daar inmiddels zeer vereerd mee! Yves T. dwong discipline af met methodes die nu op zijn zachtst gezegd omstreden aandoen, maar die volgens mij in elk geval geen fysieke schade aanrichtten, hoewel het er wel zo uitzag. Die krijtborden stonden redelijk wiebelig en als je er met je vlakke rug tegenaan geduwd wordt, maakt het vooral veel lawaai. Intimiderend was het in ieder geval en ik durf me niet uit te spreken over de mogelijke psychologische schade, maar in veel gevallen was de methode wel gewaagd aan de ondeugendheid  van het slachtoffer. Toch ben ik er geen voorstander van.
In diezelfde trapklas kregen we ook lessen Sociale Activiteit (alweer de vondst van een verlichte geest) door pater Bovens. Een aardig tijdverdrijf. Laat ik het daarbij houden. De trap is niet meer. En daarmee is het Montfortcollege zijn meest exotisch klaslokaal kwijt.